Piet J. van den Hout

1 juli 2021

Op een steenworp afstand van het Bretonse plaatsje Plouhinec, in Kersiny Plage, zijn we neergestreken. De namen klinken hier exotisch en hebben een Keltische geschiedenis. Rond het begin van de jaartelling werden de Kelten door de Romeinen uit het westen van Frankrijk naar de Britse eilanden verjaagd. Vijf eeuwen later kwamen hun verre nazaten weer terug in wat nu Bretagne heet. De plaatsnamen beginnen hier vaak met plou of plo, wat staat voor gemeente, of ker, wat hoeve of gehucht betekent.

Vanuit de hoogte kijken we uit over de Golf van Biskaje. De golven trekken niet alleen surfers aan maar ook Jan van Genten, zij het dat de laatste wat verder uit de kust blijven. En als ik met de verrekijker over de branding tuur zie ik dat oeverzwaluwen zich ook als zeevogels gedragen: vlak boven de golven plukken ze insecten weg. Die leveren ze af in gaten die ze hebben uitgekrabd in de steile zanderige kust. Met de kijker kan ik een eindje in de donkere gang naar binnen kijken en zie daar de jonge zwaluwen ongeduldig op hun voedsel wachten. Ik probeer de ouders te fotograferen als ze af en aan vliegen, wat bijkans onmogelijk is vanwege de abrupte zwenkingen die ze maken. De foto’s die ik heb kunnen maken laten zien dat zo’n vogel alle zeilen bij moet zetten om zo’n bocht te kunnen maken. Opwaaiende veertjes tonen de luchtstromen die over de bovenvleugel jagen als ze met zo’n vaart door het luchtruim scheren. 

Dansen op lange stelen

Na mijn bezoekje aan de oeverzwaluwen wandel ik tussen hoge grassen door verder langs de kust. Paarse bolletjes van kraailook (Allium vineale) dansen in de wind op hun lange stelen. Maar er groeit en bloeit nog veel meer, zoals blauwe distels (Panicaut maritime), zeewinde (Convolvulus soldanella), hondskruid (Anacamptis pyramidalis) en zeeraket (Cakile maritima). En op die planten zitten slakken, heel veel slakken. 

 

Boven me in de lucht klinkt met tussenpozen van een seconde het doordringende tsipp van graszangers Cisticola juncidis. Met rukkende zwenkingen schieten ze al zingend alle kanten op. In oude vogelboekjes heten ze waaierstaartrietzanger, en hoewel de vogel een kort waaierstaartje heeft, dat ik alleen met de verrekijker goed te zien krijg, is het achtervoegsel rietzanger inderdaad minder goed gekozen, want hij leeft vooral in landschappen met hoge grassen. Net als hier aan de kust, waar hij zijn gebied deelt met veldleeuweriken waar hij af en toe mee in de clinch ligt. Ze tsippen vlak over me heen als ik langsloop. Als ik een van de vogels met voer in de bek zie weet ik waarom ze zich zo druk maken. 

Witte koppen

Vroeg in de avond begint de lucht te betrekken. De wind loopt warm voor een fikse storm die later vanavond wordt verwacht. Woeste wolkenmassa’s pakken samen, de zon stuurt haar stralen door de laatste kieren. Witte koppen van de branding lichten fel op, net als de witte lijven, afstekend tegen zwarte vleugelpunten, van de honderden Jan van Genten die boven een zee met tinten van cyaan en azuur schuin omhoog kantelen om zich daarna keilend als een scherpe steen in zee te storten. Dit is hun weer.

Het licht wordt zwakker, het begint wat te miezeren. De avondzon laat zich nog niet verjagen en projecteert een regenboog door een flinterdun watergordijn. Als een voorbode van wat komen gaat.