Piet J. van den Hout

3 maart 2022

Weer zo’n kraakheldere dag, net als een paar dagen geleden. Geen zuchtje wind. De kraanvogels maken er gebruik van om te reizen. Dat was vorige week tenminste. Toen hebben er tientallen op de heide overnacht en waren daarna noordwaarts gevlogen, op weg naar hun broedgebied. Ik had het allemaal net gemist. Ik keek naar de vinken die afdaalden in het kruidenveld, hun zilveren vleugeltjes in tegenlicht. Naar de kieviten die buitelden boven de berijpte velden langs het beekdal en met hun metalige roep de toon zetten van voorjaar. Ik luisterde naar de dreinende zang van de groenling, die klonk alsof er in de verte een baby huilde. Maar er viel niets te huilen, want dit weer maakte vrolijk. Ik zag mijn eerste roodborsttapuit van dit jaar, genoot van wilde zwijnen in het beekdal die zich goed lieten bekijken.

En vandaag dus weer zo’n zonovergoten dag. Overal waar bos aan hei grenst zingen boomleeuweriken. Een grote bonte specht roffelt in een oude eikenboom. Er zijn nog meer roodborsttapuiten gearriveerd, allemaal mannetjes – die moeten kwartier maken voordat de vrouwtjes komen. Aan de Aesvoortsedijk ontmoet ik twee pimpelmezen, oude bekenden. Die hebben zich hier al maanden geleden gevestigd.

Midden op de heide stijgen overal waar ik kom veldleeuweriken op uit struik of pijpenstrootje. Spreeuwen trekken over in noordoostelijke richting, op reis, net als de kraanvogels.

Zaden in de aanbieding

Vlak voordat ik het bos inga, hoor ik, behalve een tjiftjaf, mijn eerste geelgors, al zingt hij niet meer dan een aarzelende flard van zijn lied. Het lariksbos zindert nog steeds van de sijsjes. Ze peuteren zaden uit de kegeltjes, onderwijl kwetterend en zingend. Het dennenbos ertegenover knispert van de openspringende kegels. De zaden zijn nu voor het grijpen en vele vinken en enkele kepen zijn eropaf gekomen. Vlak voor me vliegt een motje. Een van de vinken heeft hem ook gezien, vlindert vlak voor me langs in een vergeefse poging hem te grijpen.

 

Een grote lijster zingt een weemoedig me-too vanuit een boomtop. Hij is erg schuw, want zodra ik hem vind, ziet hij dat hij gevonden is en vlucht weg, ook al zat hij op bijna honderd meter afstand van mij vandaan. Hoog boven het lariksbos zweven twee haviken. Het vrouwtje is volwassen: loodgrijs van boven, dunne dwarsbanden over een witte onderzijde. Het kleinere mannetje met bruine overlangs gebandeerde onderzijde is in zijn tweede kalenderjaar. 

In een eik langs de Aesvoortsedijk zit een vrouwtje torenvalk. Op het moment dat ik onder haar boom doorloop duikt ze naar het veld waar ze blijkbaar een muis had gezien. Ze mist, vliegt naar de heide en gaat daar opnieuw staan bidden. Ze duikt naar de grond, verdwijnt even in het struweel, komt weer boven en vliegt dan recht op mij af alsof ze me iets wil laten zien. Even denk ik dat ze een bosmuis heeft gevangen, maar de lange staart blijkt een sliert gras te zijn. Haar prooi heeft een korte staart, het is een woelmuis. Steeds verbaast het me weer hoe een valk zo’n watervlugge muis weet te grijpen.

En ach, die kraanvogels, hoe erg is het dat ik die gemist heb? Het is als met de vinken en de valk: het gaat erom wat je raakt, niet wat je mist.