Piet J. van den Hout

Een zeepbel niet groter dan een speldenknop

aan de vaat ontsnapt,

een blauwe planeet in een mateloos universum, 

laat zich met de bravoure van onsterfelijkheid 

als een speelbal meevoeren. 

Wervelingen tillen haar op

en duwen haar zachtjes zijwaarts,

een ogenblik recht op de kast af,

rakelings erlangs, dalend, stijgend,

zoekend naar weet niet waar. 

Dan op ramkoers richting keukentrapje,

een zuchtje net op tijd – ontploffing afgewend.

Ook de aarde speelt met haar,

trekt aan haar,

wil haar voor zichzelf.

De bewoners van haar dunne schil

bundelen hun krachten:

kopjes in het water

staarten in de wind.

Maar haar val is niet te keren.

Zachtjes landt ze op harde werkelijkheid.

Een seconde ongeschonden.

Dan, met een plofje, onhoorbaar,

wordt ze met de grond gelijk gemaakt.