Piet J. van den Hout

[Column verschenen in: Thuis in Zorgvlied, Wijkkrant van, voor en door de inwoners van de wijk Zorgvlied, Tilburg, april 2022]

Vlijtig vegen de ruitenwissers de regen van de voorruit. We zijn op weg naar het bos. Mijn medepassagier zit ineengedoken op de achterbank. Klem of gif, daar wilde ik niet aan. Tenslotte had ik niets tegen hem persoonlijk. Maar hem onderdak bieden, dat ging me te ver. Hij zou binnen de kortste keren met een heel huishouden komen opdraven. Trippelend door onze woonkamer, bij elke versnelling uitglijdend over de gladde vloer als we hem weer eens naar buiten dirigeerden, was hij ronduit vertederend. En elke avond rond kwart over tien was hij doodleuk weer present. Toch weer een gaatje gevonden – ook al meende ik alle routes met schuimplastic te hebben afgesloten. Totdat ik op een avond precies dat gaatje vond. Dat het zijn laatste toegang was naar de krochten van het huis bleek nadat ik een inloopval had geplaatst met een geurig stukje koek erin. Hij huppelde er meteen naar toe, snuffelde aan alle kanten aan de doos, wandelde er overheen en loerde in de gangen die toegang gaven tot de delicatesse. Toen werd duidelijk dat deze muis zich niet willoos had uitgeleverd aan de consumptiemaatschappij. Die duistere steeg naar de zoete inval, daar ging hij niet in. Hij had zijn principes: geen onbezonnen acties, hoe groot de verlokking ook moge zijn. Het noodlot biedt tenslotte geen herkansing. Hij besloot terug te keren naar zijn privévertrekken waar hij tenminste op zijn eigen voorwaarden voedsel kon bemachtigen. Maar al zijn routes waren gebarricadeerd. Hij rende van de ene wegversperring naar de andere waarmee hij tevens al zijn sluiproutes verried. Met de schuifdeuren tussen voor- en achterkamer gesloten was hij gevangen in onze zitkamer. Maar ik had hem niet te pakken. Daarvoor moest hij in de val lopen. En daar kwamen die principes.

We gingen slapen. Lichten uit, wildcamera aan, zodat ik zijn nachtelijke escapades zou kunnen terugkijken. De volgende ochtend zag ik het versnipperde schuimplastic in de hoek van de woonkamer. Zo te zien niets in de lokval. Was hij me toch nog te slim af geweest!

Nu wilde ik weleens zien hoe hij dat geflikt had. Ik las de beelden van mijn ‘bewakingscamera’ uit. Daarop zag ik hoe hij in zijn wanhoop stukjes uit de plinten knaagde, hoe hij zich door de opening van de schuifdeuren probeerde te wurmen, met de pootjes erbij alsof hij die deuren wel eens op eigen kracht zou openduwen. Het laatste beeldfragment. Daarin zou het gebeuren: de ontsnapping. Maar wat nu? Tot het einde toe geen ontsnapping te zien. Maar dan moest hij nog in de kamer zijn! Ik ging er weer heen en vond hem diep weggedoken in een hoek van de val. Het voedsel onaangeroerd. Weer die principes.