Piet J. van den Hout

[Column verschenen in: Thuis in Zorgvlied, Wijkkrant van, voor en door de inwoners van de wijk Zorgvlied, Tilburg, november 2021. Het zal de lezer uit wijk Zorgvlied zijn opgevallen dat bovenstaande titel van het verhaal niet overeenstemt met die uit de publicatie in het wijkblad. Dat komt omdat de redactie heeft toegeslagen: terwille van de opmaak heeft ze de titel – buiten mijn weten om – gewijzigd in “De verschrikkelijke storm slaat toe”. ]

~

De zomer lijkt een eeuwigheid geleden. Afgevallen bladeren hebben een verwarmend tapijt gevormd waaronder plantenwortels gedijen en allerlei diertjes het elk op hun eigen wijze heel druk hebben. Een vette worm glijdt door een natte sleuf als een onbestemd projectiel op hem afvliegt. Het volgende moment verdwijnt hij in de muil van een kikker. Een spin aanschouwt al het gewriemel onder dit dak van dorre bladeren met genoegen. Net als hij vol bravoure op zijn lange harige poten zijn schuilplaats verlaat om op jacht te gaan, staren al zijn acht ogen in een feloranje gloed. De kleur van gevaar. De roodborst hapt meteen toe, maar de spin vlucht ogenblikkelijk onder een groot eikenblad. Felle flitsen van daglicht. De scherpe snavel komt gevaarlijk dichtbij. Na wat gewroet geeft de aanvaller het op.

Terwijl de spin zit bij te komen en mijmert hoeveel rust hij zou hebben als alle vogels zaden zouden eten, zoals de vink, hoort hij een onbestemd gerommel in de verte. Het komt snel dichterbij, de grond begint ervan te trillen, steeds heviger. De spin zet het op een lopen, zo snel als zijn acht poten hem kunnen voeren. Hij rent voor zijn leven, totdat tot zijn grote opluchting het geraas in kracht afneemt. Het monster gaat er vandoor. Maar kort daarna nadert het opnieuw. Het geluid zwelt aan en de grond begint weer te beven dat het een aard heeft. Dit roofdier stroopt zijn gebied blijkbaar systematisch af. Heen en weer.

Dan ineens is het stil. Ergens ritselt een muis. De spin komt een beetje tot bedaren. Maar al gauw breekt opnieuw een donderend geraas los, als van een orkaan. Het nadert snel, bladeren om hem heen beginnen te wapperen. En erger. Veel erger. Zo’n zware storm heeft de spin nog nooit meegemaakt. Vette rupsen worden uit hun schuilplaatsen weggeblazen, kevers en spinnen vluchten holderdebolder alle kanten op, sommige proberen zich vast te houden aan tak of spriet, maar de storm rukt ze los, ze vliegen door de lucht, worden tegen takken aan gekwakt, er is geen redding meer mogelijk, de wereld vergaat, dit is het einde. Sidderend kruipt de spin onder een dikke aardkluit. Het waait zo hard dat hij zich nauwelijks staande kan houden. Hij drukt zich plat tegen de grond, minuten gaan voorbij, totdat het ineens volkomen windstil is. Stijf van angst durft de spin zich lange tijd niet te bewegen. 

Dan kruipt hij aarzelend naar buiten. Het daglicht doet pijn aan zijn ogen. Waar zijn de bladeren? De dorre bloemen? De andere dieren? Hij wandelt over de kale vlakte, kijkt om zich heen. Zijn wereld is niet meer.