Piet J. van den Hout

1 oktober 2021

Een paar dagen geleden had ik hem voor het eerst gezien, vlak langs het pad. Hij ging holletje in, holletje uit, watervlug. Zoals hij zijn woelmuizen vangt. Heel even kon ik zijn korte staartje zien. Wat was hij klein, ergens tussen muis en rat in. Ineens was hij weer buiten, stond even kaarsrecht overeind, een kleine frikadel met een witte borst, en verdween als een springveer in een wirwar van dode takken en rottende bladeren. Het was een eeuwigheid geleden dat ik een wezel had gezien.

Een paar uren later kwam ik op dezelfde plaats. Ik bleef er een tijdje stilstaan. Na een half uurtje kon het roodborstje, dat zich al die tijd diep in het struweel had opgehouden, zijn nieuwsgierigheid niet meer bedwingen. Via een omtrekkende beweging kwam hij steeds dichterbij, landde zelfs even op het pad en ging op een zonbeschenen lage tak demonstratief zitten zingen. Ik bevond mij per slot van rekening op zíjn terrein. Nadat de roodborst zich weer in zijn beschutte wereld had teruggetrokken, richtte ik mijn blik weer op de plek waar ik eerder de wezel had gezien. En jawel, na een kwartiertje kwam hij opnieuw uit het netwerk van tunnels en steegjes tevoorschijn. En weg was hij weer. 

Vandaag, rond zonsopkomst, ben ik opnieuw ter plekke. Het is een grijze dag. Ik ga zitten op mijn driepootkrukje van geduld. Lange tijd gebeurt er niets. Ik luister naar de ganzen in het beekdal, volg het doen en laten van het roodborstje. Die waagt zich op een tak die boven het pad uitsteekt, duikt naar het zand, grist er een insect weg en vlucht weer in het dichte struweel.

Onaangelijnd

Maar geen wezel. Nog niet. Wezels zijn zowel ’s nachts als overdag actief. Als hij hier nog woont, zal hij verschijnen, het komt op geduld aan. Na anderhalf uur zie ik iets bewegen. Heel even maar. Dat moet hem zijn. En dan zit hij daar ineens, vlak langs het pad. Alles gaat snel. Even zit hij rechtop, zijn witte borst vooruit, dan is hij weer weg. Meteen daarna zit hij op een vermolmd stammetje. Dan schiet hij er weer vandoor. Hij schrikt ergens van.

Er komt een oudere man aanlopen met twee grote honden. Alle twee onaangelijnd. Hij daalt met ze af naar het ven – zoals de meeste hondenbezitters plegen te doen. Dan komt hij terug. Tijd om naar huis te gaan. Maar daar voelt een van de honden, een Duitse herder, niets voor. Zijn baasje heeft niets in te brengen, hij is lucht voor hem. Kriskras raast hij door het gebied waar mijn wezel woont. Die is ongetwijfeld zo bang als alleen zijn soort kan zijn.

En dan word ik heel boos op dat baasje. Voortaan aanlijnen. Alledrie.