Piet J. van den Hout

9 november 2020

De zon is nog niet op. Het Riels Laag is gehuld in een witte deken van mist. Alleen de ontbladerde kruin van een rijzige populier steekt er bovenuit. Zachtjes begint het te gloren. Dan, heel even maar, baadt de heide in sepia.

De eerste stralen breken door de eiken die langs de heide staan. Al gauw werpen ze brede banen door oranje mist. Het prille licht onthult een vleug over een bedauwd tapijt van mossen en grassen: een konijnenpaadje. Het verdwijnt licht zwalkend in struweel van uitgebloeide kruiskruiden.

De zon klimt boven de bomen uit. Heidestruiken en vliegdennen zijn ingepakt met spinrag – daar is geen Christo voor nodig. Druppels kleven aan spandraden als fijn zilverwerk. Berken en dennen zijn met engelenhaar gedrapeerd. Ze glinsteren wit, als in een winters landschap. Dampen stijgen op uit de zompige bodem van een ven. Geen zuchtje wind. Of toch? Gortdroge bladeren vallen, tikken andere bladeren aan waardoor ze met vele tegelijk ritselend omlaag dwarrelen. Dan zingt de roodborst. Heldere parels strooit hij uit over het veld.

De natuur is geen kunstenaar, ze streeft niet naar schoonheid, heeft niets uit te leggen. Maar ze openbaart wel waar ons gevoel voor esthetiek vandaan komt.

________________

Tot de insteek van dit stukje werd ik geïnspireerd door het nieuwe boek van Carina van der Walt, Stilspraak, over Strijdam van der Merwe en landschapskunst.