13 maart 2019 — De wilgenkatjes worden steeds voller. Mossen blozen vuurrood. De meeste bomen hebben nog geen blad, maar zijn zwanger van kleverige knoppen. De oude beuken tussen akker en hei tonen hun rondingen het mooist in hun winterse naaktheid.
Op de akker zit een donkere buizerd. Vaak vliegen buizerds al van verre op want ze hebben mij steevast eerder in de gaten dan ik hen. Maar deze blijft zitten. Het is een grote donkere vogel. Buizerds hebben een zeer variabel verenkleed, maar bij vele is een lichte band te zien die als een burgemeestersketting over de borst loopt. Ook bij deze donkere vogel is die versiering vaag te zien. De buizerd komt in beweging. Hij vliegt niet op, maar gaat te voet.
Deinend drafje
Met een deinend drafje verplaatst de vogel zich een vijftigtal meters over het veld. Het dier oogt zwaar, om niet te zeggen een beetje log. Dat moet wel een vrouwtje zijn. Bij buizerds zijn de mannetjes kleiner dan de wijfjes, ook al is het verschil niet zo groot als bij haviken, sperwers en valken. Bij een soortgenoot komt ze tot stilstand. Deze is duidelijk kleiner en slanker. Dit is het mannetje. Hij is overigens veel lichter van kleur, maar dat heeft niets met geslacht te maken.
Daar zitten ze dan, stilletjes naast elkaar. Even zien ze eruit als een uitgeblust koppel in de herfst van hun leven. Maar hoever kun je ernaast zitten?
Het vrouwtje vliegt op en gaat boven in een meidoorn zitten. Ze wordt meteen gevolgd door haar partner. Ze buigt voorover en hij bestijgt haar. Niks uitgeblust. Het is lente.
Piet J. van den Hout 
Geef een reactie